- wiór
- 1. pot. Język wysechł komuś na wiór «ktoś czuje suchość w ustach»: (...) tak mi trudno mówić (- wargi i język wyschły mu na wiór -) (...). E. Zegadłowicz, Zmory.2. pot. Suchy jak wióra) «bardzo chudy, wychudzony»: W drzwiach (...) miotała się sucha jak wiór Żydówka i, wygrażając pięściami, co chwila zapadała w czarną otchłań swej izby, by wypaść z niej z nowym zapasem wymysłów i gestów. Z. Żurakowska, Jutro.b) «bardzo suchy, niesoczysty»: (...) piekąc mięso nad ogniem, bardzo często popełniamy kardynalny błąd, mianowicie nie smarujemy go w trakcie pieczenia tłuszczem, i ono jest suche jak wiór (...). TV mag 2000.3. pot. Wyschnąć na wiór, jak wiór, zeschnąć, zeschnąć się na wióra) «stać się bardzo chudym»: Czterdzieści parę lat, twarz lisa przechery i ciało wyschnięte na wiór. A. Stasiuk, Opowieści.b) «stać się bardzo suchym, niesoczystym»: Przy ogrodzeniu rosło tylko jedno drzewo. Niewysokie, ale leciwe, pozbawione liści, o poskręcanych konarach, szkielet czarny i zdawało się na wiór wyschnięty. M. Kuczyński, Czeluść.Aż wióry lecą zob. lecieć 1.
Słownik frazeologiczny . 2013.
